Yargıtay 4. Hukuk Dairesi
Esas No: 2014/3572, Karar No: 2014/7037, Karar Tarihi: 02.05.2014
Olay özeti:
Davacı yönetimi ve işletmesi davalılardan R.’ye ait olan G. AVM’ye gittiğini, AVM içerisinde bulunan davalılardan S. A.Ş.’ye ait S. isimli kafede kahve-çay içtiklerini, kalkmak için hazırlandıklarında çantasının yerinde olmadığını ve çalındığını fark ettiğini, bunun üzerine hemen polise, kafe çalışan ve yetkililerine, G. AVM yöneticiliğine ve güvenlik görevlilerine haber vermesine rağmen hırsızların bulunamadığını ve bundan davalıların sorumlu olduğunu belirterek maddi tazminat istemli davayı açmıştır.
Davalılardan R., AVM’nin geliştiricisi ve işleticisi olduğunu, müvekkili şirketin kiracıların kontrolündeki bölümlere müdahale etme hak ve yetkisinin olmadığını, hırsızlık olayının diğer davalıya ait kafede meydana geldiğini savunarak müvekkili açısından davanın reddini talep etmiştir.
Diğer davalı S. A.Ş., davacının haksız fiil nedeniyle uğradığı maddi zararların giderilmesini talep ettiği davacı yönünden sözleşme ilişkisinin kurulmadığı bu nedenle görevsizlik kararı verilerek davanın Asliye Hukuk Mahkemesi’nde açılması gerektiği belirtilmiştir.
Mahkeme görevsizlik kararı vermiştir.
Gerekçeli karar:
4822 sayılı Yasa ile değişik 4077 sayılı Tüketicinin Korunması Hakkında Kanun’un Amaç başlıklı 1. maddesinde yasanın amacı açıklandıktan sonra kapsam başlıklı 2. maddesinde “Bu kanun, birinci maddesinde belirtilen amaçlarla mal ve hizmet piyasalarında tüketicinin taraflardan birini oluşturduğu her türlü tüketici işlemini kapsar” hükmüne yer verilmiştir. Yasa’nın 3. maddesinde mal; alışverişe konu olan taşınır eşyayı, konut ve tatil amaçlı taşınmaz malları ve elektronik ortamda kullanılmak üzere hazırlanan yazılım, ses, görüntü ve benzeri gayri maddi malları ifade eder. Satıcı; kamu tüzel kişileri de dahil olmak üzere ticari veya mesleki faaliyetleri kapsamında tüketiciye mal sunan gerçek veya tüzel kişileri kapsar. Tüketici ise bir mal veya hizmeti ticari veya mesleki olmayan amaçlarla edinen kullanan veya yararlanan gerçek yada tüzel kişiyi ifade eder şeklinde tanımlanmıştır.
Bir hukuki işlemin 4077 sayılı Yasa kapsamında kaldığının kabul edilmesi için yasanın amacı içerisinde yukarıda tanımları verilen taraflar arasında mal ve hizmet satışına ilişkin bir hukuki işlemin olması gerekir. Somut uyuşmazlıkta davacı ile davalılar arasında tarif edilen şekilde bir ilişki olduğu tespit edilmiştir.
4077 sayılı Yasa’nın 23. maddesi bu kanunu uygulanması ile ilgili her türlü ihtilafa tüketici mahkemelerinde bakılacağını öngörmüştür. Hal böyle iken, mahkemece işin esasına girilmeyip görevsizlik kararı verilmesi usul ve yasaya aykırıdır.
Sonuç: Karar bozulmuştur.
Yargıtay 2. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/856, Karar No: 2019/11037, Karar Tarihi: 19.06.2019
Olay özeti:
AVM’nin açık otoparkında direksiyon kilidiyle park halinde olan motosikleti suça sürüklenen çocuklar çalmışlardır. Mahkemece TCK’nın 142/2/h maddesi uyarınca herkesin girebileceği bir yerde bırakılmakla birlikte kilitlenmek suretiyle ya da bina veya eklentileri içinde muhafaza altına alınmış olan eşya hakkındaki hükme göre bir değerlendirme yapılarak ceza verilmiştir. Müdafileri temyiz etmiştir.
Gerekçeli karar:
5237 sayılı TCK’nın 142/1/e maddesi uyarınca, adet veya tahsis veya kullanımları gereği açıkta bırakılmış eşya hakkında nitelikli hırsızlığa göre karar verilmesi gerekirken yanlış değerlendirilme yapılmış olup karar bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç: Karar bozulmuştur.
Yargıtay 17. Ceza Dairesi
Esas No: 2018/6756, Karar No: 2019/8692, Karar Tarihi: 10.06.2019
Olay özeti:
Mağdur aracını Bornova Forum AVM’nin otoparkına park etmiştir, sanık ise bu aracın aküsünü çalmıştır. İlk mahkeme TCK’nun madde 142 fıkra 1, e bendi uyarınca hüküm vermiştir.
Gerekçeli karar:
Sanığın eylemi TCK madde 142/2/h kapsamında hırsızlık suçunu oluşturmaktadır, dolayısıyla eksik ceza tayin edilmiştir. Sanık, aküyü sattığı kişiyi gösterdiği için etkin pişmanlık indirimi uygulanmıştır, bu yerinde değildir ve eksik cezaya sebep olmuştur. Ayrıca sanık hakkında önceden verilen 1 yıl 8 aylık hapis cezası değerlendirilmemiştir. Anayasa Mahkemesinin hükmünden sonra Resmi Gazete’de yayınlanan 08/10/2015 tarih 2014 Esas, 2015/85 sayılı kararı ile 5237 sayılı TCK’nun madde 53/1/b iptal olmuştur, bu hükmün kapsam ve içerik itibariyle değerlendirilmelidir. Ayrıca sanığın gözaltında ve tutuklulukta geçirdiği sürelerin de mahsup edilmesi gerekmektedir. Sanık hakkında daha önce hükmün açıklanmasının geriye bırakılması kararını vermiş mahkemeye bildirim yapılması gerekirken yapılmaması bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç: Karar bozulmuştur.
Yargıtay 22. Ceza Dairesi
Esas No: 2016/15151, Karar No: 2019/12634, Karar Tarihi: 11.06.2019
Olay özeti:
Davacı 2 senedir reyon görevlisi olarak çalıştığı AVM olan işyerini devralan yeni AVM’de 6 ay civarında çalıştıktan sonra hiçbir haklı gerekçe gösterilmeden işten çıkarılmıştır. Davacı bunun sonucunda doğan tazminatlarını talep etmektedir.
Davalı, davacının kendi şirketinde çalışmadığını, unvan değiştirdiğini, davacının çalıştığı şirketi aktif ve pasifi ile devralmadığını; sadece şube açılışı yaptığını iddia etmiştir.
Mahkeme feshin işverence yapıldığı kanaatiyle kısmen kabul etmiştir. Davalı temyiz etmiştir.
Gerekçeli karar:
İşyeri devri halinde kıdem tazminatı bakımından devreden işveren kendi dönemi ve devir tarihindeki son ücreti ile sınırlı olmak üzere sorumludur. Mülga 1475 Sayılı Kanun’un 14/2. maddesinde devreden işverenin sorumluluğu bakımından bir süre öngörülmediğinden, 4857 Sayılı İş Kanunu’nun 6. maddesinde sözü edilen devreden işveren için iki yıllık süre sınırlaması, kıdem tazminatı bakımından söz konusu olmaz. Mahkemece, davalı şirketin işyerini devralan işveren konumunda olduğundan, iç ilişkide rücu hakkı olmak üzere işçinin tüm hak ve alacaklarından sorumlu olduğu gerekçesi ile davanın kabulüne karar verilmiştir. Ancak bu kabul dosya kapsamına uygun düşmemektedir. Zira Mahkemece, Sigortalı Hizmet Dökümü Cetvelinden de davacının o tarihlerde dava dışı … Park AVM’de çalıştığı anlaşılmakta olup, davacının davalı şirket nezdinde kayıtlı çalışması görünmemektedir. Mahkemece yapılması gereken iş, işyeri devri olgusunun etraflıca araştırılması, davacının 10.06.2014 tarihinden sonra davalı işyerinde çalışıp çalışmadığının sigorta kayıtları da celbedilerek yöntemince belirlenmesi ve varılacak sonuca göre tüm deliller birlikte değerlendirilerek karar verilmesidir. Bu maddi ve hukuki olgular göz ardı edilerek, eksik inceleme ile kendi içerisinde çelişki yaratacak şekilde karar verilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
Fazla çalışma yaptığını iddia eden işçi bu iddiasını ispatla yükümlüdür. İşçinin imzasını taşıyan bordro sahteliği ispat edilinceye kadar kesin delil niteliğindedir. Bir başka anlatımla bordronun sahteliği ileri sürülüp ispatlanmadıkça, imzalı bordroda görünen fazla çalışma alacağının ödendiği varsayılır. Fazla çalışmanın ispatı konusunda iş yeri kayıtları, özellikle işyerine giriş çıkışı gösteren belgeler, iş yeri iç yazışmaları delil niteliğindedir. Ancak, fazla çalışmanın bu tür yazılı belgelerle ispatlanamaması durumunda tarafların dinletmiş oldukları şahit beyanları ile sonuca gidilmesi gerekir. Bunun dışında herkesçe bilinen genel bazı vakıalar da bu noktada göz önüne alınabilir. İşçinin fiilen yaptığı işin niteliği ve yoğunluğuna göre de fazla çalışma olup olmadığı araştırılmalıdır. Somut olayda dinlenen tanıklardan birinin davalı işverenle bir husumeti olduğu anlaşılmıştır, davacının tüm çalışma süresince fazla mesai yaptığı, hafta tatili ve genel tatil günlerinde de çalıştığının varsayılması doğru olmamıştır.
Sonuç: Karar bozulmuştur.
Yargıtay 2. Ceza Dairesi
Esas No: 2017/4065, Karar No: 2017/10735, Karar Tarihi: 25.10.2017
Olay özeti:
İki sanık AVM’de yer alan bir mağazada gezmekte iken önce raflarda unutulan bir telefonu çalmış, ardından da mağazada satılmakta olan bir sweatshirtün alarmını kabinde dişleriyle sökerek çalmışlardır. Telefonun sahibinin telefonu unuttuğunu fark edip mağazadaki kameralara baktırmasının ardından iki sanık AVM’den çıkarken yakalanmış, ardından mağaza sahibinin şüphelinin üzerindeki sweatshirtün faturasını sormasıyla da iki eşyayı da çaldıkları ortaya çıkmıştır. Yakalanan ve kolluk görevlilerine teslim edilen sanıklar, henüz üst aramasına geçilmeden önce eşyaları teslim etmişler ancak mahkemece etkin pişmanlık hükümleri uygulanmadığı için kanun yerine bozulması istenmiştir.
Gerekçeli karar:
Henüz üst araması işlemine geçilmeden önce suça konu eşyaları görevlilere teslim ettikleri tespit edilen sanıklar hakkında kanun yararına bozma istenmiştir ancak yakalandıktan sonra arama işlemi üzerine eşyaların zaten bulunabileceği, kolluk görevlileri tarafından el koymanın kaçınılmaz olduğu bu durumda sanıkların çaldıkları eşyaları çıkartıp vermelerinde etkin pişmanlık hükümlerinin uygulanma koşullarının gerçekleşmediği ve yerel mahkeme hükmünde isabetsizlik görülmediğinden istemin reddine karar verilmiştir.
Sonuç: Kanun yararına bozma istemi reddedilmiştir.
Görseller:
Y Nesil Avukat 